نقاش ازل چون که به چشمان تو پرداخت
دیوانه شد از طرز نگاهت قلم انداخت
.
خورشید را می دزدم
فقط برای تو !
می گذارم توی جیبم
تا فردا بزنم به موهایت
فردا به تو می گویم چقدر دوست دارم !
فردا تو می فهمی .
فردا تو هم مرا دوست خواهی داشت , می دانم !
آخ .. فردا !
راستی چرا فردا نمی شود ؟
این شب چقدر طول کشیده ..
چرا آفتاب نمی شود ؟
یکی نیست بگوید آفتاب کدام گوری رفته ؟
.
انگار غزل آب نباتی شده باشد
وقتی که دوتا لب قر و قاطی شده باشد
لبهای تو با طعم انار است و دو چشمت
شیریست که کم کم شکلاتی شده باشد
این طور نگاهم نکن، انگار ندیدی
شهری پی عشق تو دهاتی شده باشد
من با تو خوشم، با نمد بر سر دوشم بگذار
که عالم کرواتی شده باشد
یک بار به من حق بده لبهای کبودم
در لیقه ی موهات دواتی شده باشد
باید که غزلهای مرا هم نشناسی
وقتی که غزل هم صلواتی شده باشد
.
هزار قصه نوشتیم بر صحیفه ی دل/
هنوز عشق تو عنوان سر مقاله ی ماست
.
ﺩﺭ ﺷﯿﺎﺭﻫﺎﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ
ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﯼ ؟
ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﯽ
ﻧﮕﺮﯼ . . .
.
ﺑﻪ ﺳﻼﻡ ﻫﺎ ﺩﻝ ﻧﻤﯽ ﺑﻨﺪﻡ ،
ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻫﺎ ﻏﻤﮕﯿﻦ
ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻡ
ﺩﯾﮕﺮ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ
ﺗﮑﺮﺍﺭ ﯾﮑﻨﻮﺍﺧﺖ ﺩﻭﺭﯼ ﻭ
ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻭ ﻣﺎﻩ . . .
.
ﺍﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻡ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺴﺖ/ﺍﮔﺮ ﺩﻝ
ﺍﺯ ﺗﻨﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺸﮑﺴﺖ
ﻓﺪﺍﯼ ﻗﻠﺐ ﭘﺎﮎ ﺁﻥ ﻋﺰﯾﺰﯼ/ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ
ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ. . .
.
ﻗﺪِ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ
ﻏﺮﻭﺭﻡ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ ، ﺍﻣﺎ
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻧﺮﺳﯿﺪ. . .
.
ﮔـﻔـﺖ:ﺑـﮕـﻮ ﺿـﻤـﺎﯾـﺮ ﺭﺍ
ﮔـﻔـﺘـﻢ:ﻣــَﻦ ﻣـَﻦ ﻣـَﻦ ﻣــَﻦ ﻣَــﻦ
ﻣــَﻦ
ﮔـﻔـﺖ:ﻓــﻘـﻂ ﻣــﻦ ؟
ﮔـﻔـﺘـﻢ:ﺑـﻘـﯿـﻪ ﺭﻓـﺘـﻪ ﺍﻧـــﺪ. . .
.
ﯾﺎﺩ ﺑﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ
ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﻭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭ
ﺗﻮ ﺑﻮﺩ
ﺩﯾﺪﮔﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﺳﻮﯾﯽ
ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﻪ ﻓﺪﺍﯾﺖ ، ﮐﻪ ﺁﻥ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ
ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺸﻨﮓ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﻟﮕﯿﺮ
ﺷﻮﯾﻢ
ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺩﻝ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﺷﻮﯾﻢ
.